جاودانه های 4 خرداد

اگر دربرهه ای ازروزشمارآزادیخواهی میهن 4 خرداد تداعی گر تپه های اوین درسال 1351و پیکرهای غرق درگلوله مجاهد مردانی چون محمد حنیف نژاد، سعید محسن، علی اصغربدیع زادگان ، محمود عسگری زاده و عبدالرسول مشگین فام بود. اما برای نسلی که سنگرآزادی را دردانشگاه جست وقلم و بیان را سلاح این پیکارساخت. از سال 1377کالبد 4 خرداد جانی دگرباره یافت.

بعد از میتینگ 29 مهر(سال 76 مقابل سر در دانشگاه تهران) که درمقوله رهبری از سوی اتحادیه اسلامی دانشجویان و دانش آموختگان پیشنهادی طرح شد مبنی براینکه قانون اساسی به نحوی اصلاح شود که: 1- رهبری با انتخاب مستقیم مردم باشد2- دربرابرمرجعی نظیر مجلس شورا پاسخگوی سیاستها وعملکرد هایش باشد.3- مدت آن محدود به چند سال گردد. درتکمیل این دیدگاه دراردیبهشت ماه سال 77 با توجه به درپیش بودن انتخابات مجلس خبرگان (آبان ماه همان سال) بحث دیگری درنشست های داخلی این اتحادیه مطرح شد. براین اساس نظر به لزوم صلاحیت های چندگانه دررهبری می بایست کسانی که به عنوان خبره به انتخاب وی می نشینند نیز هریک ازتخصص های مختلف علوم روز برخوردارباشند. به بیان دیگرمجلس خبرگان مجمعی از صاحب نظران علوم مختلف روز باشد. این طرح بنا بود در میتینگی به عنوان موضع این تشکل اعلام شود. تاریخ اولیه آن 29 اردیبهشت ماه مقارن با سالروز تولد دکتر مصدق بود اما اندکی پس از موافقت اولیه، وزارت کشور طی تماسی با اتحادیه عنوان کرد ازآنجا که ممکن است مراسم شما موجب تحت الشعاع قراردادن مراسم 2خرداد شود آن را به زمان دیگری پس از این تاریخ موکول کنید. به این ترتیب روز 4 خرداد تعیین ومجوزبرگزاری آن درپارک لاله صادرشد. برای این مراسم سخنرانانی که درنظرگرفته شده بود عبارت بودند از: مهندس طبرزدی ، دکتر امامی ، پرویز سفری و منوچهرمحمدی.
تریبون این مراسم کامیونی بود که دو روز پیش ازآن در سالروز 2 خرداد دفتر تحکیم وحدت درمراسم خود استفاده کرد و این نماد جهت همدلی با بچه های تحکیم انتخاب شد. اما روز 4 خرداد از آغاز مراسم گروهی سیاهپوش دربرابر تریبون درون پارک خیمه زده و هنوزسخنران مراسم لب به سخن بازنکرده بود که آنها با شعارهای خاص خود نظیرمرگ بر منافق و ضد ولایت فقیه سعی دراخلال درمراسم نمودند. رفته رفته جمعیت دانشجویی – مردمی فزونی می یافت اکنون دیگرنیروهای انتظامی ، امنیتی وگارد ضد شورش نیز جای جای پارک حضورمحسوس داشتند.
درمیان درگیری هایی که با حمله سیاهپوشان به مدد زنجیر، پنجه بوکس، چاقو و...به سوی دانشجویان ومردم صورت می گرفت. دانشجویان ضمن پراکنده شدن و دوباره گرد آمدن کمتربه واکنش فیزیکی برخاسته وبطورعمده شعارهایی برضد طالبان ، انحصارو ... سرمی دادند. مدتی بعد ازدرگیری ها سرهنگی ازنیروی انتظامی با بلند گوی دستی اعلام کرد این مراسم مجوزقانونی دارد و ازمهاجمین خواست آنها به سوی دیگر پارک بروند و اگرهم تقاضای مراسم دارند درخواست مجوز کنند. با حلقه موقتی که نیروی انتظامی گرد تریبون ایجاد کرد دو تن از سخنرانان سفری و امامی موفق شدند چند کلمه سخن بگویند. سفری ازلزوم امنیت برای آزادی گفت وروبه مهاجمین خواستارآرامش آنان شد و اینکه درمقابل اگرآنها نیز یخواهند سخن بگویند حاضراست جانش رابدهد تا مخالفش سخن بگوید و امامی نیزبا توجه به اصل 56 قانون اساسی چنین نتیجه گرفت که حکومت نباید درانحصارقشریا افراد خاص باشد بلکه همه باید بتوانند درسرنوشت شان مشارکت کنند. اما دراین اثنا انفجارنارنجک گازاشک آوردرمیان جمعیت آغازی بردرگیری مجدد والبته شدید ترازدفعه قبل شد به نحویکه مهاجمان به سخنرانان نیز حمله نموده و کامیون را دورساختند . و.... مراسم ناتمام ماند. به رغم آن همه تا ساعت ها پس از مراسم آن جمعیت چند ده هزارنفری ازپارک خارج نشدند. تجمعات پراکنده ، بحث آزاد، لکه های خون دربوستان لاله ، دخترها وپسرهای مجروح ازضرب زنجیرها و نیروی انتظامی و...که اقدام موثربرای بازداشتن مهاجمین ازیورش به مراسم قانونی نکردند اما برای بازداشت دانشجویان آمادگی کامل ازخود نشان می دادند.
گرچه دراین مراسم نیزهرگز حادثه آفرینان ازسوی حاکمیت تعقیب و محاکمه نشدند اما چند ماه بعد در روزهای نخست آبان همان سال وزارت کشوربه جبران میتینگ ناتمام 4 خرداد مجوزمراسم دیگری را در پارک لاله صادر کرد .
ازآن 4 خرداد به بعد بی آنکه ازارزش مجاهدتهای پیشینیان کاسته شود، این روز درتقویم جنبش آزادیخواهی ایران جانی دوباره گرفت. گویی خود تبدیل به نمادی دیگرشد. روزی که شاید یک پیامش این بود بجز حرکت قهرآمیز و صندوق رای راه سومی هم برای تغییرهست.