خبرآتش سوزی

سال گذشته درچنین روزهایی بود که کتابخانه دانشکده حقوق وعلوم سیاسی درآتش سوخت . علت آن نقص درسیستم برق عنوان شد. اکنون نوبت به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران رسید که همان خبررا به یادمان بیاورد.
دربرهه ای که عصردانایی است . عصرتجمیع وکلاسه کردن اطلاعات است. عصر فن آوری ودانش است. چه دردناک است که درکشورمان اگرخبری بگوش برسد یا محدود شدن راههای کسب آگاهی ، نظیرتوقیف مطبوعات ، محدودیت درنشرکتاب ، فیلترینگ سایتها و کمترشدن سرعت اینترنت باشد یابازداشت ومحاکمه اندیشه ورزان وسرمایه های فکری وعلمی جامعه ودرنهایت کوچ اجباری وبی پایان هرآنکه حرف وسخنی دارد ازاین کشور ویا درآتش سوختن گنجینه های علمی وتاریخی وفرهنگی وهرآنچه که تبیین کننده هویت ماست. چه سخت است که دراین زمانه تلاش مجدانه (!!) برای حاکمیت عصربی خبری برکشورمان اگرخبری هم بگوش برسد شنیدن دل نگرانی ها ی فرزندان این آب وخاک باشد ازاینکه چرا نمادهای فرهنگ وهویت ایرانی با طرحها وپروژه های بی حساب ( چه بسا حساب شده ) درمعرض ویرانی اند ودرمقابل ناشنوایی بی مرز وبلکه بی مسوولیتی غیرقابل وصف کسانی که مسوول می خوانندشان .
راستی آیا این اندیشه ستیزان هیچگاه درخلوت شان ازخود نپرسیده اند که اگرچنین لیاقتی درما نیست که فضایی بسازیم تا معرفت، فرهنگ ودانش درآن شکوفا شود. اگرهنری نداریم جزپروبال دادن به خرافه هاو باورهای پوچ که به قهقرا کشاندن جامعه وانزوای هرچه بیشترکشورمان دراین دنیا عمده ترین دستاورد آن است. اگرچنین ظرفیت وتحملی درمانیست که جزآنچه خود به جامعه دیکته می کنیم حرف واندیشه دیگری را بشنویم ومی پنداریم تدبیردریک جامعه انسانی هم مانند جنگل است که تنها قانونی که شایسته آن است زورمداری است. دست کم سرمایه های معنوی که ازپیشینیان به ودیعه نهاده شده را حفظ کنیم.
آیا حفظ این سرمایه ها حق مسلم مردم ما نیست . آیا بخش اندک ازپول نفتی که سالها است سفره این ملت را به انتظارنشانده نمی بایست دراین راه مصرف شود.
...درمصاف بهت واندوه خبر( وردیه خواندنی آن ) راازنظرگذراندیم . مثل خیلی ازخبرها که این روزها به سرعت فراموش می شوند . آتش سوزی درکتابخانه دانشکده ادبیات ....(همان آتشی که هرروزبه نوعی برجانمان شراره می زند.)